“Kimseler
görmedi Ömür hanım, bu dünyadan ben geçtim. İçimde umudun
kırk kilitli sandıkları, elimde bir avuç düş ölüsü yüreğim -içinde senin ve
benim ağırlığım- benim olmayan bir garip gülümsemeyle yüzümde, incelik adına,
ben geçtim... Yerini bulmamış bir içtenlik, yanılmış bir saygı ve bir hüzün
eğrisi olarak ilişkilerin gergefinde, ördüm ömrümün dokusunu ilmek ilmek… Gökyüzünü öpmek isterdim Ömür hanım,
gözlerimle değil dudaklarımla. Yoruldum bulutları kirpiklerimde taşımaktan.
Delilik mi dedin? Kim bilir... Belki de yerde sürünmenin bir tepkisidir bu, ya
da ne bileyim bilinçsiz bir aykırı olmak duygusu. Gökyüzü de olmak
isteyebilirdim değil mi? Kim ne diyebilir ki?...” (Şükrü Erbaş).
Devamı:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder